کلمات در ذهنم صف می کشند، شلوغ می کنند و تنه می زنند.دوباره دچارم به زیادی گفتار و ناچارم از نوشتن.
گستره ای چنان وسیع روبرویم گشوده شده که گاهی حتی به وحشتم می اندازم.
من لابدم از نوشتن! لابدم از بیرون ریختن درونم.حالا باید دوباره بگویم حتی برای هیچ کس...
سلام. این یک سال تعطیلات خوش گذشت؟ :)
بابا چه عجب. خداییش شاخ درآوردم امروز که دیدم لینکت اومده ابلا. چیجوری این مدتو طاقت آوردی من که سر در نمیآرم . باید خودت بگی چجوری ؟ به هر حال خوشحال شدم از بازگشتت.
سلام . پس دوباره نوشتنت گرفته ٬ خوشحالم چون توی این مدت جای خالی ات توی وبلاگ کاملا مشهود بود .
اما اصلا نترس چون با نوشتن و خالی کردن ذهنت از این همه هیاهو می تونی بهشون نظم بدی و حتی آنها رو دور بریزی اما از مهمتر ها شروع کن ( از چیزهای خوب خوب ) . چرا برای هیچ کس بگی ؟ مگه من مردم ؟ شما بگو و من هم می شنوم ! حالا از چی شروع کنیم ؟! آهان ! از اون لواشک خوشمزه هائی که تنها تنها نوش جان می کنی ! مواظب باش فشارت نیافته ! زیاد بود من رو خبر کن ٬ تازه برای بتول هم می خواهم .