بگذار تا بگریم...

فکر کنم حالا همه از ماجرای زلزله بم با خبر باشند.نمی دانم در برابر مصیبت انها چه احساسی می توان داشت. همدردی حتی بی معنی ست. من کجا می توانم احساس مردی راکه یازده نفر از اعضای خانواده اش رایکباره از دست داده است درک کنم وقتی حتی مرگ یک عزیز را هم تجربه نکرده ام؟
شاید نتوان به خاطر رخ دادن این حادثه دولت را مقصر دانست .زمین می لرزد و خانه هایی که به نظر می آید همزمان با ساختمان تاریخی بم بنا شده اند فرومی ریزند. تا اینجا مسئولیت به عهده ی کسی نیست و چیزی جز قهر طبیعت در ماجرا دخیل نمی باشد.  اما فاجعه بعد از این آغاز می شود. هیچ کمکی نیست... مجروحینی که زیر آوار مانده اند و مرده اند و یا خواهند مرد. در کشوری که هر روز جایی از زمینش رعشه می گیرد ، در کشوری که حادثه رودبار را تجربه کرده است، در  کشوری که در همین سال گذشته  چندین زلزله را تجربه کرده هیچ امکاناتی برای مقابله با این اتفاق وجود ندارد.
فاجعه مربوط می شود به ساعات اولیه صبح و آقایان ساعت 3 بعد از ظهر از خواب خرگوشی برخاسته ، جلسه تشکیل می دهند!
امداد روسیه 5 بعدازظهر به راه می افتد و آمبولانس های تهران ظهر روز بعد...
 این اولین بار نیست . آخرین بار هم نخواهد بود و نمی دانم این سناریوی غمگین نبود امکانات قرار است تا کی ادامه پیدا کند؟ و عزیزان چه می کنند جز تماشا ؟
5500 کشته به خاک سپرده شده اند. شاید بی هیچ نشانی  ... هنوز اجساد زیادی زیر اوار مانده اند و حال مجروحان زیادی وخیم است. وقتی در یک شهر کم جمعیت چنین فاجعه ای به بار می آید باید دید بر سر تهران عزیز با چند میلیون جمعیت چه می اید و خشم طبیعت و بی خیالی آقایان (البته  )  چه می کنند؟؟؟ بعد از چنین فاجعه ای هم خواهند بود و پیام تسلیت کارسازشان را خواهند گفت..