خسته ام.خسته از همه چیز و همه جا. نمی دانم اثر پر زدن فرشته مرگ است یا یکی از این خستگی های گاهی به گاهی. .. دوست داشتم جایی بودم با هیچ کس دیگر. شاید در جنگلهای نمک آبرود، وقتی مه آنقدر پایین است که یک متر ان طرف تر معلوم نیست و می توانی فریاد بزنی ،هر چقدر بخواهی. می توانی آش رشته بی مزه بخوری با آب باران و کلی هم کیف کنی..
یا جایی که کسی اگر هست ناآشناست. میان آدمهایی که در نگاهشان چیزی نیست، نه محبت و نه نفرتی... کسانی که فقط به شکرانه انسان بودن به روی دیگران می خندند.
دوست داشتم ساعتها خیابان گردی کنم ...خیابان های ناشناس...میان آدمهای ناشناس... ولی این سرما و این سینوزیت لعنتی حتی این را هم برایم ممنوع کرده...
من خسته ام و فرشته مرگ همه جا هست و امید در هوا یخ می زند.